Stilte

Geen nieuwjaarswensen, geen lachende gezichten. Enkel pijn, ongeloof en verschrikking van zij die het bericht nog niet hoorden. Deze week maken we een krant met alleen maar zwarte pagina’s. Alle woorden erop zijn alleen maar leeg en hol. We zijn geraakt in het hart van de redactie. Een slag in onze ribben, die ons op onze benen doet wankelen.

Wie er niet meer is, wordt meestal opgehemeld. In zijn geval is dat niet mogelijk. Het was nu eenmaal een crème van een kerel. Hij was bijzonder getalenteerd en dat wisten we allemaal, van collega's tot lezers. Zijn teksten waren altijd de perfecte mix van genialiteit en eenvoud. Hij speelde ermee en schudde de vlotste woordspelingen uit zijn mouw. Een tekst van hem ging niet vervelen. Een moment met hem ook niet. Hij was een feestbeest pur sang en in het dorp waar wij wonen, was er niemand die hem niét kende. Feestjes en Michael, dat ging gewoon geweldig goed samen. Maar hij was ook een familieman en omringde zich graag met vrienden en mensen die hij graag had. Dat was duidelijk op zijn trouwfeest. Dingen die ze allebei lekker vonden, muziek die ze allebei graag hoorden en kleren waarin ze zich gemakkelijk voelden. Geen poespas of grote woorden. Genialiteit en eenvoud. Alweer.

Klagen deed hij zelden. Slapeloze nachten door zijn zoontje, helse verbouwingen en ondertussen maandenlang inspringen voor een zieke collega. Hij verloor er zijn glimlach niet om. Meer nog. Zijn grijns kent iedereen. Ik steek niet weg dat ik naar hem opkeek. Als ze allemaal waren zoals hem, dan kwam ik gratis werken. Dat méénde ik. Ik heb het hem zelf ooit nog gezegd. En daar ben ik -nuja- blij om.

Het nieuws is ingeslagen als een bom. Niemand durft te denken aan zijn vrouw of zijn zoontje. Volgende maand moet hij twee kaarsjes uitblazen. Alleen. Geen toeters of bellen. Geen papa op zijn feestje. De plek in de zetel blijft voor altijd onaangeroerd. De stilte in huis zal oorverdovend worden. Feestjes in het dorp krijgen een wrange nasmaak. Op momenten als nu zijn er geen zekerheden en is alles relatief. Hoe begint een mens aan zo'n rouwproces? Ik heb geen idee. Een mens kan alleen maar hulpeloos toekijken. Het is te vroeg om dankbaar te zijn om zoveel genialiteit en eenvoud. En toch...