Stilte (2)

Ik ben gelovig, maar voel me niet verbonden aan een religie, rituelen of boude uitspraken. Ik bengel ergens tussen een God, karma en een structuur in het universum, hoe onnozel het ook moge klinken. Dat gaat vaak gepaard met heel veel logisch denken en die logica duurt wel vaker een tijdje vooraleer ze duidelijk wordt. Maar vandaag zie ik die niet. En wat vreemder is: het enige wat ik voel is schaamte.

Ik geneer me omdat hij een talent had om te schrijven, een soort schwung waarbij hij altijd de juiste vragen leek te stellen in een interview dat als het ware op een blad werd gegoten. Ik geneer me omdat hij er niet moeilijk van deed. Omdat hij geen stukken al eens durfde uit te stellen of te zuchten als hij er eens een pak achter de kiezen moest zien te krijgen.
Ik geneer me omdat hij niet te lui was om uit zijn zetel te komen voor alweer een feestje, zelf vrienden opbelde en daarbij werkelijk met iedereen een pint kon drinken.
Ik geneer me omdat hij niet te lui was om zijn overgewicht aan te pakken, gezonder te gaan eten en na een zware avond of feestdag een kilometer of acht door de straten van ons dorp te lopen.
Ik geneer me omdat hij zijn verbouwingen doorstond met de glimlach, stof at als ontbijt en niets hem te veel was in het huishouden. En weer zonder klagen.
Ik geneer me omdat hij toch zijn verantwoordelijkheden oppakte en voor een kind koos, zonder als een achteloze aap elke vijf voeten naar zijn bankrekening te kijken, maar zijn hart volgde.
Ik geneer me omdat hij elke nacht opstond voor een moeilijk slapende zoon, terwijl ik steen en been klaagde en zowat onnozel werd na enkele dagen gejank en geplas van een puppy.
Ik geneer me omdat je hem nooit teneergeslagen zag en altijd het positieve in alles en iedereen zag, al was dat niet altijd even vanzelfsprekend, zonder dat daarbij het sarcasme zijn humeur overnam.

Ik geneer me, omdat ik me afvraag waarom een mens als hij het niet verdient om verder te leven en ik wel. Niet dat ik mezelf noodzakelijk zo’n slecht mens vind, maar het doet me wel twijfelen aan zaken die ik twee dagen geleden nog zo vanzelfsprekend vond. Ik heb mensen gekend die gestorven zijn in een verkeersongeval, aan ziektes, kanker, ouderdom en zelfs eentje die gewurgd is. En hoewel hun dood altijd een geweldige impact hadden, kon je het ergens nog plaatsen of begrijpen in die logica die niet altijd even logisch is. Maar een goed mens met talent, een toekomst en een zoontje van twee jaar… dat kan er maar niet in.