In the army (2)

Gisterenavond stonden we opnieuw in de luchthaven van Melsbroek, om Eline's broer uit te wuiven voor een nieuwe missie van vier maanden in Afghanistan. Als alles goed gaat, keert hij drie jaar na zijn vorig vertrek terug. Opnieuw veelal dezelfde taferelen. Rondhossende kinderen die het aanzien als een veredelde daguitstap en druk in de weer zijn met de nieuwste mediagadgets, jonge moeders die net voor het vertrek hun tranen verbijten en ze opnieuw de vrije loop laten als het grote toestel in de dikke grijze massa wolken verdwijnt... Het had iets triests, maar triestig was het niet. Velen gaan voor technische ondersteuning en blijven ver weg van het front, al is het absoluut niet zonder gevaar. Maar een mens kan hier ook overhoop gereden worden, om het zo cru te stellen. Niettemin was het ongetwijfeld met een wrang gevoel dat hij vertrok, want sinds een viertal maanden is hij de trotse vader van een zoontje. Ongetwijfeld zal hij de komende maanden, ondanks Skype en andere communicatietoestanden, nog een paar keer een flink klopke krijgen, volgens mij. Zeker met de eindejaarsfeesten zal het niet makkelijk zijn. Maar hij heeft er bewust voor gekozen. Want de knaap is nog veel te klein om het te beseffen en financieel wordt het alvast niet slechter... Toen zijn vader het vliegtuig opstapte, was hij alvast in dromenland. Onwetendheid en die heerlijke kinderlijke naïeviteit waren nog nooit zo tastbaar.