Maar soms, heel soms ben je verbluft als je een kamer verlaat. Die keer dat de kersverse papa een tatoeage op zijn keel had met daarop ‘White Power’, dat vergeet je niet snel. Of de kamer waarbij een doorsnee café op zaterdagavond in het niets verbleekte. Maar vorige week tartte alle verbeelding. De vrouw, 34 jaar, had met haar nieuw lief een kind op de wereld gezet. Hij had er drie uit een vorig huwelijk, zij zeven. Jawel, zeven! Vroeger waren grote gezinnen geen uitzondering, maar elf kinderen?! En of de papa ’s nachts kon opstaan, want hij was sinds een week of twee zijn werk kwijt. Alsof dat nog niet verbijsterend genoeg was, hoorde ik achteraf hoe het technisch mogelijk was om zoveel kinderen onderdak te geven in een appartement. Juist ja, zes kinderen waren geplaatst. Bovendien wist de vrouw in kwestie nog vol trots te vertellen aan de verpleegsters dat ze al 15 jaar aan één stuk borstvoeding geeft.
En het werd nog zotter. Toevallig raakte ik afgelopen weekend aan de praat met een politieagent die enkele weken voor de geboorte moest tussenkomen wegens huiselijk geweld. De vrouw -hevig kettingrokend of wat dacht u?- deed uit de doeken dat het nog wat stroef ging in de relatie omdat ze elkaar nog maar negen maanden kenden. En binnenkort mogen ze weer naar de kraamafdeling, want dan bevalt haar oudste dochter van, juist ja, 15 jaar oud.
1 opmerking:
Boeiend jobke heb je toch... En altijd leuke verhalen. Met het bijkomende gevoel: 'godzijdank dat ik normaal ben' :-)
Een reactie posten