Ik had hier gisterenavond al een heel tekstje getypt, maar na vandaag is zowat alles al gezegd eigenlijk. En toch. Het werd tijd dat er iemand eens een stamp in de kloten werd gegeven. Ik vind dit soort guerilla-journalistiek eerlijk gezegd geweldig, al is het eigenlijk absurd om te zien hoe de media dit omvormt tot heksenjachtjournalistiek. Jammer, want eigenlijk zou de media dergelijke zaken niet buiten proportie moeten blazen, maar de gewone mens zelf.
Want ik kan me niet van de indruk ontdoen dat we hier in Vlaanderen (of België voor u me als een populist/separatist/friturist gaat beschouwen) de laatste jaren steeds meer de Amerikaanse toer opgaan. Iedereen heeft steeds meer een uitgesproken mening, maar dat wordt voornamelijk binnenskamers gehouden. Wie als BV of politicus een koe een vet kalf durft noemen, krijgt meteen een online artikel of vier voorgeschoteld, een plaatsje in de krant van morgen, een reeks Facebookgroepen voor of tegen en een artikel in de krant van overmorgen waarin besproken wordt of dit of dat nu niet te ver gaat? Zo ver dat het nieuws nog geen twee uur oud is, of je bent het al kotsbeu.
Nuja, een mens moet op zijn woorden letten vandaag de dag. Alles staat onwaarschijnlijk snel vast op foto, video, Facebook, internet of wat dan ook. Quotes, uit de context gerukt of niet, kunnen je jaren achtervolgen. Alles is zwart/wit geworden, waardoor de oppervlakkigheid alleen nog méér uitgediept wordt. Om dan maar niemand tegen de schenen te schoppen, gedragen we ons dan allemaal zo braaf mogelijk. Ik zie het elke week weer op het werk, schrikwekkend veel mensen die zich aan bepaalde manieren of beslissingen doodergeren, maar gewoon hun toetsenbord opvreten en braafjes ja-knikken. Lafaards zijn we geworden.
Vorige week nog lazen we berichten van mensen die acties op poten zetten om de politieke leiders duidelijk te maken dat het zo niet verder kan. Je baard groeien, een virtueel tentenkamp oprichten... is dat eigenlijk allemaal niet om je dood te schamen? Mijn grootvader zaliger, die in de jaren '60 vaak deelnam aan bepaalde betogingen, draait zich om in zijn graf bij het zien van zoveel laf gedrag. Al drie jaar geen regering? Dan wordt het tijd om onze baard te laten staan om een signaal te geven... Meent ge dat nu? Revolutie godverdomme!
Uw baard geeft alleen maar het signaal dat ge toegeeft een mak schaap te worden. Hoeveel verhalen kregen we de afgelopen jaren al voorgeschoteld uit het politieke milieu en hoeveel miljoenen werden al verbrast aan beslissingen van mensen die niet op hun plaats zitten? Was het een gewone sterveling, dan hoorden we daar nooit iets meer van. We vergeten in deze wegwerpcultuur alles weer even snel, maar te vaak wordt er met onze privacy, veiligheid of portefeuille gerammeld. Als ik alles zo es overlees, voel ik me een randgeval omdat niemand er iets aan doet en een kuddedier omdat iedereen er steeds meer alleen maar van babbelt. En ja, ik word daar onnozel van. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten