Petotterke

Eigenlijk behoor ik tot de grote meerderheid van de mensen die niet tuk zijn op grote veranderingen. Durf is voor dommekloten, denk ik soms. Toen vrienden zeiden dat ze gingen samenwonen, dacht ik: 'hela, hola, waarom zo serieus? We hebben het toch goed thuis? We hebben toch tijd en geen geld? Plezier en geen goesting?'

Het is het eeuwige kind in mij, denk ik. Dat volwassen worden onnodig vindt en serieuze beslissingen liever uitstelt. Waarom risico’s nemen als je het goed hebt? Enfin… uiteindelijk hebben we ook de stap gezet en dat valt elke dag steeds beter mee. Maar een half jaar geleden werd opeens de halve wereld rondom ons zwanger. Een collega of zeven besloot ineens aan een nageslacht te beginnen en klasgenoten, van ’t kleuter tot het middelbaar, gingen ook massaal aan het kindjeswerpen. En het kwam nog dichter: twee goed bevriende koppels zijn zwanger, een ander is volop aan het oefenen. Hell, zelfs onze nicht loopt sinds kort rond met een bolle buik.

Het kind in mij berust weeral, kan leven met de situatie. Maar embryo’s blijven niet eeuwig in vruchtwater rondhozen. Neeje, ze komen haast tegelijkertijd ter wereld. Vrienden van broers, vrienden van vrienden, een collega aan de andere kant van de redactie… Het komt steeds dichterbij. Dichter bij mensen die me nauw aan het hart liggen. Als alles goed gaat, is het binnen vijf weken zover. Dan krijgen we een kindje in onze vriendenkring. Een meisje. Drie kilo en noeneffen durf. Een klein petotterke, dat het leven van twee vrienden in één keer volledig omgooit en waarna niets meer hetzelfde zal zijn. En dan vraagt dezen dommekloot hier wat de impact zal zijn. Op gezever, relaties en ons denken. Worden we nu voorgoed volwassen of blijft dat eeuwige kind moeilijk doen?

Ik heb geen idee hoe ze ons leven wel of niet gaat veranderen, maar ik weet nu al dat het geweldig wordt.