Kapperhapper

Ik moet er tegenwoordig elf kilometer voor rijden, terwijl ik vroeger een voet of tien moest verzetten. But Anja, she's making it all worthwile... Het interieur van haar kapperszaak lijkt sinds de jaren '80 amper veranderd. Marmerachtige steen waarop een spiegel rust met koperkleurige randen en een fake gouden omranding. U kent het wel. Dat haar man vaak buitenshuis is voor zijn werk en dat ze geen kinderen heeft, straalt af op haar uiterlijk. Knap en fijngebouwd voor haar leeftijd, met een charmante naïeve ingesteldheid dat uitgebluste mannen en onzekere vrouwen aanzien als geflirt. Anja is een vrouw die je als laatste klant van de week vraagt of je eens van haar soep wil proeven of als je geen ijspraline lust. Maar ze is ook de vrouw die elke keer weer een opmerking maakt over je weerborstel. Echt elke keer weer. Dan giechelt ze bijna als ze het ziet en zegt ze dan zo speels mogelijk: "ik draai daar toch zo graag met mijn vingertje in". Of ze borstelt overdreven het pasgeknipte haar van je schouders, terwijl ze E Viva Espagna meefluit.

Maar Anja heeft naast een vent nog een liefde in haar leven. Tot voor kort was dat Joepke (afkorting van Joepie), een 16-jarige Shitzu die het laatste anderhalf jaar de boel onderhoeste, -snoof en -haspelde. Ze was er het hart van in toen ze hem liet inslapen, maar sinds eind december heeft ze een nieuwe Shitzu in huis. Toen ik vorige week een afspraak ging maken, zag ik dat klein wit beest voor het eerst.

Ik: En hoe heet 'em?
Anja: Ik durf het niet zeggen.
Ik: Ik dacht eigenlijk dat je hem Hoera zou noemen, in navolging van Joepie. Zou leuk geweest zijn als je dat weer zou afkorten. *grijns*
Anja: Ja, Hoe'tje.
Ik: Euhm, dat bedoelde ik, ja.

Enfin, ze heeft het beest dus Bertje genoemd en hoewel ik zo'n platneuzig mormel eigenlijk niet echt mooi vind, is het wel een schattig platneuzig mormel. Hoe het op mijn schoot zat, terwijl Anja mijn haar waste en hoe hij in mijn neus probeerde te bijten... Naar de kapper gaan, is elke keer weer ondergedompeld worden in geestige eenvoud. En terwijl Bertje zijn poten in mijn nek plant, fluistert Anja dat ze deze keer het wassen niet zal aanrekenen. Gewoon, zomaar. Ik vind dat geweldig.
Gewoon, zomaar.