Coming of age

We keken al een tijdje halsreikend uit naar het optreden gisteren van Milow in De Spil. Begin dit jaar raakte ik voor de eerste keer onder de indruk van de singer-songwriter en niet in het minst van zijn voorprogramma, Selah Sue. Een ge-wel-di-ge madam nog altijd en haar nieuwste plaat Break bezorgde me kippenvel. Met haar stem lijkt ze haar eigen ziel uit te rukken en staat ze zo ongelooflijk breekbaar en tegelijkertijd ongelooflijk sterk te wezen op dat podium. Milow zelf begon rustig en ondanks zijn beloftevolle band leek het te vaak alsof hij de avond daarvoor flink was doorgezakt. Een uurtje later, toen hij terugkeerde voor bisnummers, bleek waarom. Blijkbaar was zijn stem zaterdag naar de knoppen en begaf ze het gisteren eventjes helemaal tijdens de soundcheck. Nu, een grappig verhaal van een vriendelijke apotheker later, was zijn stem nog altijd niet je dat, maar hij wilde het toch goedmaken.

Resultaat? Meneer plantte de microfoon in het midden van de zaal en zong een half uur lang een rits platen die het publiek met verstomming sloeg. Ik heb zelden zo'n intieme, integere en geweldige performance gezien. Bovendien kwam Selah Sue nog even tevoorschijn en werden ze bedankt met een verdiende staande ovatie. Milow zelve was achteraf niet te beroerd om zijn fans nog even tegemoet te komen. Als ik het bovenstaande zo overlees, klinkt dit geweldig zeikerig en cliché, maar wie hem aan het werk ziet in geen al te grote zaal, zal op zijn minst onder de indruk zijn.