Na een gans weekend ergeren, ben ik vanmiddag nog eens gaan aanbellen, maar er deed weer niemand open. De allerlaatste poging heb ik dan maar ondernomen vanop de redactie met een geheim nummer. Zaterdag was me dat niet gelukt. Groot was dan ook mijn verbazing toen ze wel opnam, de kalle. Meer dan een flauwe ja en nee kreeg ik er niet uit. Ik voelde hoe ze zich telefonisch gepakt voelde (gowja...) en dat ze zich er van onder wilde muizen. Maar ik liet mijn prooi niet los en beet wat dieper door. - Ja, maar ik moet werken...
-Geen probleem, ik pas mij wel aan. Past het beter in de voor- of namiddag?
-(weer stil) Voormiddag...
-Goed, lukt het morgenvoormiddag?
-(weer zo fokkin' stil)...ja
-10.30u? Er zal toch iemand thuis zijn hé?
-Ja
-Goed, dan mag u mij verwachtende zijn. Tot morgen.
Als ze morgen niet opendoet of haar gsm ligt weer af, dan_steek_ik_haar_kot_in_brand. Mijn lucifers en Mister Molokov liggen klaar. Elvis zal de building niet leften, hij zal er verdomme in branden!
*lacht des duivels*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten