Veel luxe

Ik heb zo'n zinsverbijsteringen wel meer, maar die zondagmorgen speelde het idee een paar keer -zonder dat daar ook maar aanleiding toe was- van buitengesloten te worden in ons eigen huis en wat ik daaraan zou kunnen doen. Ik heb het zo keihard gejinxt dat het geen naam had, want die bewuste zondag trok mijn lief de deur toe en zat de sleutel nog er vanbinnen op. Vooraleer een slotenmaker te bellen, besloot ik de enige denkbare toegang te forceren. Het huis dat we kochten vertoonde enkele mankementjes, waaronder een kapot Velux-slot. Een handdoek in het tochtgat en afdekken met een extra doek tegen de warmte/koude wegens een kapot scherm, leek ons een goeie voorlopige oplossing. Aangezien de Velux (in de gang boven overigens) binnen enkele maanden vervangen zou worden, besloten we het raam maar te forceren. Ladder tegen de keuken, op het dak gekropen en vanuit de dakgoot met een koevoet het vensterslot proberen te kraken… ’t Was een schoon zicht. Lief op de ladder, met wind en een rok. Het leek wel een goedkope sketch, alleen was het na een tijdje steeds minder grappig.

Ik stond daar al een kwartier geweldig te sukkelen en hoopte van harte dat geen van de buren buiten zou komen, toen ik een vroenk te veel gaf en het glas van 1,30 meter op 1,30 meter het begaf en met een geweldig rotlawaai naar beneden stuikte. Er zat dan maar niets op dan de rest van het glas uit te kloppen en zo naar binnen te klauteren. Enfin, dankzij een handige broer werd het diezelfde avond nog netjes afgedekt met een plank, maar ’t is nu wat meer sukkelen dan ervoor. Veluxman -de jongere versie die 300 euro minder vroeg- kon echter niet onmiddellijk komen, waardoor we op erg winderige dagen het in ons bed horen waaien. Maar de Velux wordt nu sneller dan voorzien hersteld en achteraf is dat wel een geestig verhaal, denk ik zo dan. Een duur verhaal, maar een mens kan niet alles hebben in het leven, hé.