Asociale media (1)

Ik merkte een tijdje geleden dat heel wat collega’s aan het twitteren geslagen is. Zelf heb ik ook een twitteraccount, inderdaad, maar dat neemt momenteel alleen maar ruimte in temidden het internetuniversum. In mijn job begeef ik mij elke week in het centrum van regiojournalistiek, een boeiend en vooral plaatselijk gegeven. Mensen vernemen niet alleen nieuws via onze krant, maar sinds een tijdje (vijf jaar na het eigenlijk al moest) ook via een eigen website. Het concept van Facebook is daarbij een geestig neveneffect, dat hooguit een blik achter de schermen biedt. Meerverkoop? Geen krant.

Facebook is mijns inziens geestig speelgoed. Je kan er foto’s, geestige (en soms ook eens onnuttige) info en grappige commentaren op kwijt. Voor mensen met een druk leven is het wel geestig om op de hoogte te worden gehouden van andermans bezigheden, zonder daarvoor altijd es te moeten bellen of af te spreken. Net daarin ligt ook het gevaar, dat mensen het valse gevoel krijgen van verbonden te zijn en dat hun sociaal leven stilaan virtueel dreigt te worden. Zo erger ik mij dood aan mensen die al maandenlang niets van zich laten horen en die je de kans geeft om eens af te spreken en dat verzuimen, maar wel doodleuk kunnen reageren om de vijf voeten. Vind ik leuk? Een toef op uw bakkes, ja!

Enfin, veel mogelijkheden dat wel, maar ik zie steeds minder het nut van een virtuele dienst als Twitter. Het zijn als het ware sms’en naar het internet zelve, maar vaak staat daar heel wat oeverloze brol in. Natuurlijk is het handig om te weten dat een zwaar ongeval de E40 verspert, net als je die richting uitmoet. Maar gsm’en achter het stuur is verboden én je krijgt de info al via de radio of tegenwoordig zelfs de GPS. “is aan het werk”, “verveelt zich”, “woont een lezing bij”. Dat is toch info waar je niets mee vooruit geholpen bent? Zo’n dienst kan nog enigszins nuttig zijn als werkelijk iedereen een smartphone heeft én een internetverbinding. Op papier klinkt dat makkelijk, maar de internettarieven zijn in België pokkeduur. En hoeveel mensen kent u –die niét tussen 15 en 45 jaar zijn- die snel en handig overweg kunnen met een smartphone of er één hebben? Juist, ja. Veel nut lijkt het mij niet te hebben, als je constant naar je mobieltje moet kijken om net dat ene bericht op de 100 tweets eruit te halen dat misschien nuttig kan zijn. Het grote voordeel is natuurlijk wel, dat mensen sneller en gemakkelijker te vinden zijn, maar als je echt iemand dringend nodig hebt, neem je toch gewoon je telefoon. Een leuke tip voor iemand? Stuur het dan rechtstreeks naar die persoon.

Wat Twitter overigens kan betekenen voor regiojournalistiek? Dat vraag ik me eerlijk gezegd ook af. De doorsnee Vlaming heeft tijdens het werk amper toegang tot internet, laat staan dat ze specifiek gaan rommelen in een shitload aan tweets… Als het brandt in een wijk verderop of een ongeval plaatsvond in de straat, dan wil ik dat ’s avonds horen of lezen, wanneer het mij uitkomt. Als ik even niet genoeg heb aan mijn eigen privé-leven of werk, dan wil ik best wel eens snuisteren in het nieuwsaanbod, maar dan het liefst in een overzichtelijk jasje als een nieuwswebsite. Blogs over huisdieren of sportuitslagen op zaterdagavond hoef ik er allerminst te lezen en zowel tijd, budget als energie zou volgens mij beter in efficiëntere zaken worden geïnvesteerd.

Nieuwsgierig ben ik best wel, maar overtuigd? Om Twitter regelmatig te gaan gebruiken, moet de wereld nog meer gedigitaliseerd worden en wat mij betreft hoeft dat niet persé.