Wonder

Woensdag is ze geboren, 2 kilo 740 gram levensgeluk. Je kijkt er maanden naar uit en opeens is ze er. Onooglijk klein ligt ze in de armen van haar papa, verbeten wrikkelend en zachtjes vechtend tegen de slaap. We zitten er bij en kunnen er alleen maar naar kijken. Verwonderd en onder de indruk van zo'n klein mensje, die hele levens overhoop gooit. In tien jaar vriendschap hebben we zowat alles meegemaakt, maar dat verbleekt in het niets met zo'n klein klompje liefde.

Tien jaar geleden zijn we ergens allemaal onze onschuld kwijtgeraakt in tegenslagen en ontgoochelingen. In de liefde, in de mens, in onszelf. Heb je beseft dat dromen dromen zullen blijven en leer je elke dag dat de onvoorspelbaarheid van de werkelijkheid die dromen altijd een kant zal opsturen naar een plek waar je het niet verwacht. Dat ze na jaren ook nog doorprikt kunnen worden. Je groeit steeds verder van die dromen, van die onschuld, de onwetendheid en de onvolwassenheid. Met haar lijkt een klein deeltje van de cirkel rond. Met haar staat een klein mensje klaar om herinneringen, dromen en geloof in onschuld op te bouwen. Ooit zal er misschien ook een deel doorprikt worden, maar hetgeen ze in de plaats krijgt zal onvervangbaar zijn. En daarom. Daarom alleen al, zien we ze nu al graag en denk ik: wrikkel maar, meiske. Het wordt de moeite.