La Motta

Amper 18 waren we. Broekventen. Tijdens een druilerige februarinamiddag op café was het ter sprake gekomen. En dan stomweg: we doen het. We planden, we regelden, maar we droomden vooral. Hoe het zou zijn om de schoolpoort van het middelbaar achter ons dicht te trekken en gewoon naar het zuiden van Frankrijk te rijden en de wereld een week lang 'foert' te zeggen. En wat er daarna zou gebeuren? Wat zou het ons kunnen bommen?

Vier broekventen en één koppel. Met die laatste ging het voor de reis al op het randje van stroef. Hun behoefte-aan-privé-gevoel was in schril contrast met de sociale zottedoenerij van ons vieren. Hoe meer kilometers we aflegden, hoe verder we waren van toekomstige studies, allerlei zorgen en onze ouders. We leefden op ons eigen tempo. Honger? Leve de barbecue! Te warm? Hop, het zwembad in! Even verveeld? We gaan wat sjotten in het dorp! Goedkope wijn, gebricoleerd eten en waterpolowedstrijden die steevast eindigden op een sudden death. 's Avonds: nog meer wijn leuteren, fijne sigaartjes roken en nog meer scheve parlé uitslaan.

's Avonds, voor het slapengaan, gooide ik steevast met mijn dronken botten de tuinstoelen in het zwembad. 's Morgens viste ze ik met een lullig visnetje én een houten kop weer op. Goed wetende dat ik ze diezelfde avond er weer zou ingooien. Gewoon het idee dat je eens kan doen wat je anders niet mag of zou doen. Geweldig. Diep vanbinnen wil ik nog altijd die broekvent zijn. Kan het me niet schelen wat anderen van mij denken. Wil ik alleen maar plezier beleven met de mensen om wie ik echt geef.

Volgende week gaan we terug. Van onschuld is al lang geen sprake meer. We zijn 7 jaar ouder geworden. Volwassener ook. Deze keer zijn de liefjes mee. Jarenlang hebben ze gehoord over onze -voor de vriendschap historische- reis. Eén voor één zijn ze benieuwd what the fuzz is all about. Maar of ze echt zullen snappen wat er in ons omging/omgaat, weet ik niet. Dat gevoel van weer vier onschuldige snotapen van 18 te worden en terug te gaan naar de plek waar we onze onschuldige jeugd in schoonheid afsloten.

Met een grote mond, strooien hoed, een grijsgedraaide LaBush 6 en petanqueballen die de berg af richting parking stuiterden. De tuinstoelen het sop ingooien of met de gsm pinten opendoen. Onnozel doen. Ik wil het allemaal opnieuw beleven, maar ik weet nu al dat het anders wordt. En dat hoeft niet noodzakelijk slechter te worden, integendeel. De barbecue staat er nog, de tuinstoelen ook en het gezever tussen ons is gestoorder dan ooit. Het wordt mooi, denk ik.