"Wa zeg je, zet maar de veisters open?" Ik kreeg de reactie een paar dagen geleden toen mijn tickets voor Bryan Adams (eind september, Sportpaleis) gearriveerd waren. Het is ergens wel waar ook, dat het lijkt alsof ik het geld niet alleen door de veisters maar ook door de deuren gooi. Ik had het nochtans gezegd begin dit jaar, dat dit een boerenjaar zou worden met ondermeer de aankoop van een nieuwe auto en een citytrip naar New York. "Luxe gaat niet over geld en rijkdom, maar wat je niét kan kopen." Het stond te lezen in een artikel over de soorten snobs in Knack. Ik vond het dikke zever.
Ik heb er moeite mee. Veel moeite. Geld lijkt -zeker van thuis uit- de onmisbare bouwsteen om een deftige toekomst op poten te zetten. Zonder een dik spaarboekje en een flinke dosis geluk, lijk je gedoemd om de plaatselijke Cletus te worden. Ik twijfel bij elke aankoop, elke kost. Waarom lijkt het bij een ander zo simpel te gaan en heb ik het gevoel dat ik in alles qua huis, geld en toekomst grandioos de mist zal ingaan? Laat staan dat ik verantwoordelijk genoeg zal zijn om een gezin of een (t)huis te onderhouden. Voor je het weet, was ik Cletus-gewijs mijn kinderen in de carwash.
All right youngens, bath time. Cover up your eyes and drop your britches! Who wants wax?
2 opmerkingen:
Geld is nuttig en onmisbaar, maar het is niet het belangrijkste in het leven, hé. Er is ook nog zoiets als gezond verstand en een goeie inborst. Zonder twijfel kan jij daarvoor perfect op jezelf rekenen, dus ik zou me geen zorgen maken voor de toekomst. Wat komen moet komt en teveel angst belemmert een goed, gelukkig en creatief leven.
Bert, dat laatste statement was ook iets waar ik mee zat een goed jaar geleden. De angst om te gaan samenwonen en of het wel allemaal zal lukken en dan vooral op financieel gebied... maar uiteindelijk geraken jullie daar ook wel!
Een reactie posten