Als ik de regelmaat van postjes bekijk op deze blog, dan is het dit jaar erbarmelijk. Over de inhoud wil ik het dan nog niet eens hebben. Ik vind het steeds moeilijker om hier spontaan wat neer te kletsen, zonder rekening te houden met 101 mensen. Een blog is geweldig contradictorisch als persoonlijk dagboek. Ik zou willen schrijven hoe kut ik mijn werk vind, hoe jammer ik het vind dat we met de copains wat niet meer gaan stappen of gewoon zotte dingen doen, hoe geweldig ik mijn lief vind en hoeveel nood aan verandering ik wel heb. Ik benijd mensen die:
- hun gedacht durven zeggen
- van niemand bang lijken te zijn
- die door het leven walsen
- die een geweldige schrijfstijl hebben
- die niet zeggen, maar doén
- die niet alles uitstellen tot morgen
- die ordelijker zijn
- die zich nooit onzeker hoeven te voelen
Morgen. Morgen wordt alles beter, denk ik dan. Maar de dag komt, vliegt voorbij en zorgen stapelen zich op. Ooit wordt het wel beter, geloof ik dan. Maar de twijfel blijft en de hoop op beterschap ook. Tot zover deze eerste lezing. Amen to that.
2 opmerkingen:
Heel erg herkenbaar. Soms zou ik een totaal nieuwe blog willen starten. Geheel anoniem. En schrijven wat ik denk.
ps. over de inhoud van je posts hoef je je geen zorgen te maken!
ik onderschrijf dit stukje volledig. Thx
Een reactie posten