Stardust: Claire Danes

Claire Danes speelt een vallende ster in het sprookje Stardust

"Geef mij maar een gruwelijk sprookje!"

LONDEN - Amper 27 is ze en de jonge Claire Danes speelde al in een indrukwekkend aantal films, van Les Misérables tot Terminator 3. Toch zal ze waarschijnlijk altijd herinnerd worden als het meisje wiens hart Leonardo Di Caprio mocht veroveren in Romeo & Juliet. Een flinke tien jaar later waagt ze zich opnieuw aan het romantische genre. "Ik heb nooit sterallures gehad."

Een vallende ster is Claire Danes nooit geweest. Na in enkele films mee te spelen, mocht ze als 17-jarige diep in de ogen kijken van tienergod Leonardo Di Caprio in de moderne vertolking van Romeo & Juliet. Op slag werd ze wereldberoemd en kreeg ze een pak rollen aangeboden. De rol van Rose in de blockbuster Titanic zag ze echter aan haar neus voorbijgaan. Na Les Misérables en Terminator 3 koos ze voor minder grote projecten, maar wel voor serieuzere rollen. Met Stardust gaat ze terug de romantische toer op. In die film speelt ze de rol van Yvaine, een ster die uit de hemel op aarde neervalt. Ze ontmoet er de brave boerenjongen Tristan, die het hart van een ander meisje wil veroveren door haar de vallende ster te brengen. Alsof Yvaine nog geen problemen genoeg heeft met een wrede heks en een vliegende piraat, wordt ze ook nog eens hopeloos verliefd op Tristan.

Hoe bereid je je voor op zo'n rol?
Matthew (Vaughn, de regisseur) stelde me ook die vraag. En ik zei: ‘Geen idee, misschien wat met mijn handen zwaaien en een dansje doen?’. Ik zag hem helemaal bleek worden en lichtjes panikeren. Hij dacht echt dat ik het meende (lacht). Maar op zo’n rol kan je je moeilijk voorbereiden vind ik. Als mens kan je toch moeilijk een ster uitbeelden?

Je haar onderging wel een heuse metamorfose.
Ja, het is een stuk langer en blonder dan anders… en ik heb gebleekte wenkbrauwen! Maar daar ben ik ondertussen aan gewend geraakt. Dat deden we om mijn personage wat vreemde trekjes mee te geven. Zo erg was dat nu ook weer niet.

Was je wat vertrouwd met het werk van de schrijver Neil Gaiman?
Tien jaar geleden sprak ik de stem in van Mononoke-Hime, een animatiefilm die op zijn boek gebaseerd was en recent heb ik nog het voorwoord geschreven van zijn nieuwste boek. Dus ja, ik ken hem al een tijdje. Toen ik het script las, kon ik al helemaal verdwalen in die sprookjesachtige wereld. Het leukste is dat het verhaal zowel kinderen als volwassenen aanspreekt.

Waarom wilde je aan deze film meewerken?
Om te beginnen: ik mocht op een eenhoorn rijden! Dat vond ik al een aardige motivatie. Maar in zo’n sprookje spelen is altijd al een kinderdroom geweest. Het verhaal sprak mij geweldig aan. Dit is waarom ik begonnen ben met acteren: om in een zijden jurk boze heksen te bestrijden en gekidnapt te worden door piraten. Geweldig!

Las je zelf veel sprookjes als kind?
Ik las vooral veel van de broeders Grimm. Hun sprookjes waren vaak erg donker en triest. Ik had als kind dan ook snel door dat Disney het allemaal veel braver voorstelde. Ik hield niet van die happy endings. Het verhaal mocht gerust hard zijn, zoals dat van Blauwbaard. Een vrouw die ontdekt dat haar man al jaren vrouwen onthoofd en zelf bijna slachtoffer wordt, dat is toch spannend?

Ben je kieskeurig als je een film maakt?
Ja en nee. Ik voel me niet te goed om audities te doen voor bepaalde films, maar ik wil ook niet eender welke films doen. Ik ben een tijdje gestopt met acteren en toen heb ik echt nagedacht over de essentie van mijn beroep.

En dat is?
Ik wilde niet in de videotheek binnenwandelen en mijn naam op de affiche zien staan van de zoveelste commerciële film. En ja, ik heb na die stop meegewerkt aan Terminator 3 maar ik vond dat verhaal geweldig. Ik ben altijd een fan geweest van de Terminator-franchise. Er is ook niks met dat soort films, maar ik had toch het gevoel dat ik meer de serieuzere richting wilde ingaan.

Hoe kijk je nu terug op je eerste rollen?
Ik had al wat ervaring op televisie, maar het succes van Romeo & Juliet overviel me wel. Iedereen doet dan alsof je zo belangrijk bent, maar dat was niet zo. Ik had een normaal leven en ik ging gewoon naar school. Ik had helemaal geen sterallures, integendeel. Ik ontmoette er geweldige vrienden en ik leerde ook afstand nemen van dat filmwereldje. Ik hou van acteren, maar het gevoel dat ik alles even achter mij kan laten, doet deugd.

Je lijkt zelfzekerder dan vroeger.
Dat denk je maar. Ik ben nog altijd even verlegen, maar ik kan het gewoon beter faken! Ik voel van mezelf ook dat ik al lang geen meisje meer ben. Ik voel me meer en meer als een vrouw en dat is een hele opluchting. Ik geniet meer dan ooit van mijn leven en van wie ik ben!

© Bert VdB - 13 juli 2006