SOS Kitty

Dinsdagmiddag toen ik bij mijn geliefde mijn broodje ging verorberen, was ze druk in de weer buiten. Op haar knieën probeerde ze een klein lief kattenjong wat melk te doen drinken. Bevend en bijzonder intriest was het te zwak om zelfs op te kijken. Achteraf bleek volgens de buren dat het beestje op straat lag en het op eigen kracht bescherming zocht op de oprit.

Omdat het gevonden beestje er zichtbaar erg aan toe was, kon ik na een vijftal telefoontjes en wat extra kilometers terecht bij een dierenarts die actief was bij een van het bedrijf bevriend asiel. Eenmaal aangekomen haalde de vrouw in kwestie vrijwel onmiddellijk een spuitje boven. Bloedarmoede, uitdroging, zwakke ademhaling en bovendien vergeven van de luizen... de diagnose was hard.

Het dierenasiel zit propvol en enkel wie tijd, geld en geduld wilde investeren kon ervoor zorgen dat het dier misschien gered kon worden. We hadden ons gehaast in de hoop het beestje te redden, maar het bleek te laat. Het zou amper nog de avond gehaald hebben. Ik ga geen preek afsteken over het belang van sterilisatie of het gebrek aan mededogen in de maatschappij, maar ik werd er alvast stil van... Eigenlijk, wie niet?

Update: Blijkbaar beschikt bovenstaand poesje over een broertje en een zusje, want er werden nog twee van hetzelfde zwerversnest gesignaleerd...
Update 2: Er schiet nog ééntje over...
Update 3: Het hele nest lijkt nu verdwenen...