Bijna

Toppunt: er erg op tijd zijn, geen bus zien, fotograaf die vertrekt na 20 min. wachten, zelf vertrekken en volgende bus zien arriveren. Tis bijna grappig. Bijna.

Dat was een sms die ik deze middag naar Eline stuurde. Zij is één van de weinigen die weet wat er de laatste maanden zoal in mij omgaat. Ik heb al enkele keren wat op het net hier willen gooien, maar keer voor keer heb ik mijn woorden wijselijk weer ingeslikt. Deze hier in de categorie job-issues, kan er dan wel mee door, al zal ik het ongetwijfeld ook vier keer overlezen en dan misschien toch de prullenbak in pleuren.

Al dik anderhalf jaar hoop ik op extra werk, maar telkens bots ik op een onzichtbare muur. Op de vooravond van -misschien- een keerpunt op de redactie, krijg ik steeds meer twijfels. No doubt dat ik mijn werk graag doe en dankbaar ben voor mijn -jonge en sympathieke- collega's. Maar de frustratie groeit druppelsgewijs. De emmer is nog lang niet vol en wordt af en toe door mezelf weer eens leeggekieperd. Geduld, hoorde ik dit weekend nog, maar mijn aanslagbiljet voor de belastingen ziet er pijnlijk uit. Erg pijnlijk.

Freelance bijklussen is allesbehalve. Vrijdagavond bijvoorbeeld, kreeg ik vlak voor een stampvol weekend, nog een verplicht publinummertje over een nieuwe buslijn voorgeschoteld met vandaag als deadline. De afloop ziet u op de sms hierboven, en de opdracht werd dan maar uitgevoerd door de opdrachtgever. Dik vervelend, omdat ik niet graag half werk doe, maar omdat het ook nog eens geld kost. De rekening?
+ 5,43 euro - belkosten voor info
+ 2,50 euro - nodeloze rit heen en terug
- 0,05 euro - muntje dat ik vond aan de halte
Totaal: 7,88 euro

Had ik het stukje wél kunnen schrijven, dan waren mijn kosten niet eens gedekt en het feit dat het nu helemaal voor peanuts is geweest, stoot me principieel wel voor de borst. Stukken die me dan wél weer liggen en me een pak meer werk kunnen bezorgen, raken door redenen te belachelijk voor woorden niét bij mij. Maar het verhaal van een vrouw wiens vent hun kot in brand heeft gestoken, een moviepreview en een signeersessie van Aspe komen er last-minute ook bij, maar vind ik dan wél weer leuk om te doen, niet tegenstaande dat ik een freelance job steeds meer verfoei. De ene moment heb ik bijna medelijden met mezelf, de andere keer vind ik mezelf een grote zagevent. Veel beter dan onze vriend Sigmund zou ik het vaak zelf niet kunnen verwoorden: