Welgezind

Als beginnend journalist kijk je vaak vreemd op tijdens je interviews. Je komt bij allemaal verschillende mensen terecht en vorige week was het verschil weer opvallend. Tijdens een welbepaald interview leek het even alsof ik in een decor van Jambers was beland en dat de vrouw des huizes haar arm zou afbinden terwijl de man ongestoord haar lepeltje zou opwarmen. Gelukkig kan ik mij gemakkelijk aanpassen en behandel ik hen even vriendelijk als iemand anders, volgens mij regel nummer één als journalist. Dat het respect dan vaak wél wederzijds is, was ook vorige donderdag duidelijk. Ik had een afspraak met een bekende loopster en bij het bellen aan de deur, kwam haar hond me enthousiast tegemoet. Een kanjer van een braaf beest, en een prachtig ras zoals we er zelf ooit eentje gehad hebben thuis. Een prachtige boerderij bovendien, waar een mens als ik zich vrijwel onmiddellijk thuis voelt.

Hoe kon het ook anders toen ze meteen een verse (en lekkere!) zelfgebakken appeltaart voor mijn neus zette en honderduit begon te vertellen over haar hond, leven en haar carrière. Zo tenger als ze is, zo bruisend en levenslustig de jonge vrouw energie uitstraalde. Hoe vreemd het ook klinkt, na zo'n interview ga je opgewekt en opgeladen naar huis. Haar eenvoudige en oprechte vriendelijkheid maakte in één klap mijn hele dag goed. Er zijn dagen dat je interviews vervloekt, maar ook dat je met een smile tot achter je oren je auto weer instapt. Het is verdorie een knappe en geestige madam, zeg dat ik het gezegd heb!