Afspraak is afspraak - de ontknoping

Vanmorgen had ik dus de afspraak van de laatste kans bij wijze van spreken. Om 10.30u stipt stond ik aan hun deur van het appartement, maar... u raadt het al. Niemand thuis.

Hun buurvrouw in hun appartement was nog zo vriendelijk om op de deur te gaan kloppen, zonder resultaat. Heb mijn lucifers en busje naft maar laten zitten in de auto, omdat de vriendelijke madam zwanger was.

Enfin, dan maar met lege handen terug naar de redactie, waar de school opzochten van de jonge Elvis, de directeur spraken om anderhalf uurtje later richting de school te tjeezen. De kleine was gelukkig wél op school en ik kon hem aan een vragenreeks onderwerpen. Hij viel best mee, het manneke. Toch had ik er wat medelijden mee. Negen jaar, dromen van een carrière als Elvisimitator, al vier jaar op de planken en zo'n ouders...nu al is hij sociaal veroordeeld. Enfin, het heeft me bloed, zweet en een deel van mijn congé gekost, maar het spel is binnen. Mijn congé kon vandaag (weliswaar vijf uur later) beginnen, alhoewel ik nog een tweetal stukjes moet afleveren. Vanaf morgenmiddag gaat mijn gsm onherroepelijk af. Oh, ironie.